Özledim Seni... Missed You...

özledim seni...
ayrılık yüreğimi karıncalandırıyor nicedir.
beynimi uyuşturuyor özlemin...
çok sık birlikte olmasak bile
benimle olduğunu bilmenin
bunca zamandır içimi ısıttığını
yeni yeni anlıyorum
Yokluğun,
Hatırladıkça yüreğime saplanan bir sizi olmaktan çıkıp
mütemadiyen bir boşluğa
Sabahları seni okşayarak başlamaları
aksamları her isi bir kenara koyup
seninle baş başa konuşmaları özlüyorum;
oynaşmalarımızı,
yürüyüşlerimizi,
sevimli haşarılığını,
çocuksu küskünlüğünü...
Nasılda serttin başkalarına karşı
beni savunurken;
ve ne kadar yumuşak
bir çift kısık gözle kendini
ellerimin okşayışına bırakırken
Gitmeni asla istemediğim halde
buna mecbur olduğunu görmek
ve sana bunları söylemeden
''git artık'' demek
''beni ne kadar çabuk unutursan, o kadar çabuk
kavuşacaksın mutluluğa''
demek sana nede zor
seni görmemek ve belki yıllar sonra
karsılaştığımızda
bana bir yabancı gibi bakmanı istemek senden...
yeni bir sevdayı yasakladığım kalbime söz geçirmek....



missed you...
leaving scracthing my heart for so long
mising you is drugging my brain
even though we dont get together often
knowing that you are with me
is warming inside of me for long
i understand newly.
your absence,
get out of being a stucked pain into my heart
(appeared) as a continually emptiness
begining to the mornings with caressing you
in the evenings putting everything aside
but talking with you, i miss them...
our playings
our walks
your sweet naughtiness
your childish offendings...
how you were strong to others
while defending me
and how you were tender
with a couple of slitted eyes
when you leave yourself to my caresses
Even though i never want you to go
to see that you have to do that
and without saying you those
to say 'go now'
'as soon as you forget me, that soon
you will meet the happiness'
haw hard to say to you...
not to be able to see you and maybe after years
when we met
to want you to look at me as a stranger...
and to deal with my heart that i forbid another love...