Adem’s Baba Embarrassed Him
A Turkish Story by Emre & Murat Kebir

Somewhere below the clouds there is an island called the United Kingdom. In the south of this island there is a city called London. In the south of this city there is a small village. And in this village there lives an eleven year old boy called Adem.
No, no. His name is not Adam. It is 'Adem'. That's right, there is an 'e' instead of an 'a' just before the last letter 'm'. Adem is a Turkish name. Both Adam and Adem mean 'the first man in the world.'
Adem is a curious boy who loves reading. He reads all kinds of story books. He also reads The Guinness Book of World Records. This is his favourite.
The young boy loves to talk about the things he reads in his Book of Records. If Adem were here now, he would already be talking about Sultan Kosen of Turkey who is eight feet and one inch tall. Sultan Kosen is the tallest living man in the Guinness Book of World Records!
Hey look! Here is Adem coming out from school with his two best friends, Ben and Jonathan. Adem is the one with dark hair, olive skin and beautiful blue eyes. You cannot miss him because Ben and Jonathan are both blonde boys with fair skin.
Adem's father is Turkish and his mother is English. He got his looks from his father, but his eyes are the same colour as his mother's.
Adem hears someone say 'Merhaba.' He turns around and waves at his Turkish friend, Metin. Then Adem replies by saying, 'Merhaba!' This word means hello in Turkish. The first Turkish word Adem ever learnt to say was 'Baba'. It means Dad.
One day, when Adem was a little boy, he asked his Baba, 'Am I English or Turkish, or am I half of each?'
His Baba thought about this question for a moment, then answered, 'You are not half of anything, my son. You are both full Turkish and full English.'
Adem liked this answer very much.
Sometime later, Adem got his face painted with an English flag while he was at the carnival. When his Baba saw Adem's face he was really quite shocked, but Adem said, 'It is okay, Baba. Don't you remember, I am full English as well as full Turkish.'
Adem gives a high five to Ben and Jonathan and then approaches us and walks beside us along the pavement. He smiles up at us. 'Did you know that in June 2003 a Turkish man called Muhammed Rashid entered the Guinness Book of World Records with his moustache that was over five feet long! That is a very long moustache,' says Adem, his smile becoming even bigger. 'My Baba has a big moustache too, and bushy eyebrows. But his moustache is not as big as five feet, thank Allah!'
Adem says 'Allah' instead of God, because Adem is a Muslim boy.
Adem notices a man walking in the street with a dark blue velvet Kippah. 'A Kippah is a Jewish hat,' says Adem, just so we know.
Then the young boy notices a Sikh man wearing a traditional Turban. Adem loves this variety of different cultures walking along the same street.
'My Baba owns a restaurant,' Adem tells us. He looks at us directly with his serious eyes, as if he is teaching us something very important. 'It is not a kebab restaurant. In my Baba's restaurant they make vegetarian stew and serve it with special bread called Pide bread. It is very tasty.'
Adem's Baba has a favourite food. It is called Okra. Okra is a vegetable that tastes a bit like a pickle. Adem's Baba puts lemon on the Okra because he says it makes the vegetable taste extra special!
'I really like Kebab,' Adem tells us. 'I know it is not very healthy, but it tastes really good.'
Suddenly, the young boy looks a little uncomfortable, as if there is something he wants to tell us. He seems to concentrate, formulating the words inside his head. 'Every Thursday,' he says after a moment's silence, 'my Baba comes and picks me up. I don't like Thursdays anymore. There is something about my Baba that embarrasses me. I want to talk to him about it, but I love him and don't want to hurt his feelings.
It's not always easy to talk to parents, you know. For example, last Saturday after we had been swimming, I bought a really nice chocolate cake and my friend Ben and my Baba were with me in a café. I was eating my cake when my Baba whispers in my ear that I have to give some of my cake to my friend Ben. Baba said that this is a custom in Turkish culture. It took me ages to whisper back and explain to my Baba that in English culture it is rude to offer my friend half eaten cake as I know he has some money in his pocket, and if he wanted to have some cake he would buy some for himself.'
Adem explains to us that his Baba has lived in England for a very long time, but he still does not have many English friends. The young boy says it is as if his father still lives as he used to live in Turkey. 'That is okay,' Adem tells us, 'but it is sometimes difficult for me to understand some of the Turkish traditions, and there are so many of them to remember.'
Adem has almost arrived at the meeting point where his Baba has told him to wait to be picked up after school.
Today is a Thursday.
He looks a little bit nervous as he scans the street. 'I have tried to do something about this embarrassment,' he informs us earnestly, 'but it has not worked yet. I do not know how to talk to my Baba about the way he acts when we are with my friends.'
Adem stops on the corner. He still looks a bit nervous. 'This is where my Baba picks me up,' he says.
There are lots of children from Adem's school standing about on the corner: some waiting to be picked up by their parents, some heading for the bus or walking home in pairs. Adem pretends to read his book. He doesn't want any of his friends to be near him when his Baba picks him up.
This is when Adem notices Emily. Emily is beautiful. She has blonde hair and blue eyes and Adem has fancied her ever since they were both in year five.
One day, Adem's history teacher placed all of the children in pairs for a school project. Adem was placed with Emily. The children had to make a Motte and Bailey castle. The best castle would win a prize.
So Adem and Emily spent a lot of time together and worked really hard on their castle. Then, when the judging day came, THEY WON! And that's when the fancying began, because Emily had hugged Adem. From that moment to this, whenever Adem sees Emily, he feels a warm feeling inside.
Emily is approaching the corner where Adem is waiting for his Baba to come pick him up. Adem looks very uncomfortable all of a sudden. 'Oh no! Here is my Baba's jeep coming around the corner. Baba is coming! Emily is coming! Baba is coming! Emily is coming!'
Adem quickly sits on the floor and pretends to tie his shoelaces while attempting to hide from his Baba and from Emily. But it is no use; the young boy can tell that his Baba has spotted him. The jeep pulls up to the kerb and Adem's Baba steps out. Meanwhile, Emily is getting closer and closer, and now she can see Adem and his Baba together next to the jeep.
Adem's Baba throws a smile. 'Are you OK, my big boy?'
Adem stands up now and his Baba grabs a hold of him and gives him a big cuddle and a kiss. 'Come on Adem,' says his Baba in a cheerful voice, 'won't you give me a kiss!'
Adem looks around, then quickly kisses his father on the cheek and jumps inside the jeep before Emily gets any closer and laughs at him for kissing and hugging his father when Adem is a big boy now and should be more grownup.
Father and son do not talk to each other for a couple of minutes as they drive through the busy streets heading for home. Baba looks at Adem and asks again, 'Are you OK, my son?'
'Yes,' says Adem, but his voice is not very convincing.
Adem's Baba knows that his son is not happy because he knows him very well and they are very close. 'Come on,' he says, 'why don't you tell me what is wrong.'
Adem thinks for a little while. He knows what to say, but he does not want to hurt his Baba's feelings. Eventually, the young boy summons up the courage to speak his mind. 'Baba, there is something I need to tell you, something that upsets me. There is a person who upsets me. That person is...' Adem pauses for a moment, unsure how to continue.
'Someone has upset you! Tell me who it is.' Baba says to his son.
'Well it is...'
'Yes ...Come on!'
'Well...'
'Is it someone at school, a teacher, a friend, a bully?' asks Baba, clearly concerned for his son
'No, Baba.'
'Who then?'
There is another long silence as Baba steers the jeep through the village towards home.
Adem takes a deep breath, then says, 'It is you, Baba. You upset me.'
'Me?' asks his Baba. 'What have I done, my son?'
Adem does not say anything, so Baba pulls the jeep into the kerb and switches off the engine so that he can properly talk to his son. 'Tell me what did I do, Adem?'
Adem looks at his Baba, at his big bushy eyebrows and the lines that crease his forehead and make him look like he is angry. Adem knows that his father is not angry but upset. He feels bad that he has made his Baba sad, but he plucks up all of his courage and tries to explain himself. 'You know that I am eleven now,' he tells his Baba. 'and that I am very grownup.'
'Yes definitely,' says his Baba with a touch of pride in his voice.
'You know it was OK to cuddle me and kiss me in front of my friends when I was at primary school, but I do not want you to do that in front of my friends anymore.' 'So... you do not want me to kiss and cuddle you anymore, is that it?'
'No, no, Baba. I like it when you cuddle me, but I don't want you to kiss and cuddle me in front of my friends at school because I am too old for that now and they will laugh at me.'
'It is a very Turkish thing to do, I suppose,' admits Baba as he starts up the jeep and steers into the evening traffic. He looks a little sad and Adem wants to cheer him up.
'Baba?'
'Yes, my son?'
'Shall I make a cup of tea for you and mummy when we get home?'
Baba smiles at his precious son. 'That would be lovely, Adem. But please do not put any milk in my tea. You know that I like it black. This is the Turkish way to have tea and the Turkish way is best for me.' His Baba winks at Adem as he says these words.
Adem smiles because he knows that his Baba understands why he was embarrassed, and he also knows that his Baba loves him very much.
'Can we play a game tonight?' asks Adem as the jeep rounds the final bend towards home.
Baba does not look upset anymore and reaches over and ruffles Adem's hair and waves a finger at his son. 'We can play a game as long as you don't cheat again like you did last night.'
'I didn't cheat,' Adem laughs. 'You cheated.'
Baba and Adem both laugh at this and continue talking about Adem's day at school and all of the things he did and all the facts he has memorised from his Guinness Book of World Records.
And that was the last time that Baba embarrassed Adem in front of his friends.
But whenever they are playing together at home, Baba will often grab his son and wrap his big arms around him and tease him that he is never be too big for a cuddle.
Babası Adem’i utandırdı.

Bulutların altında biryerlerde, Birleşik Krallık adında bir ada var. Bu adanın güneyinde Londra adında da bir şehir. Bu şehrin güneyinde de küçük bir kasaba. Ve bu kasabada Adem adında 11 yaşında bir çocuk yaşar.
Hayır hayır, çocuğun ismi Adam değil, Adem. Evet çok doğru, en sondaki ‘m’ harfinden hemen önce ‘a’ harfi yerine ‘e’ harfi var . Adem Türkçe bir isim. Hem Adam hem de Adem her iki dilde de ‘dünyadaki ilk adam’ anlamına gelir.
Adem okumayı seven meraklı bir çocuk. Her çeşitli hikâye kitabı okur. Aynı zamanda Guinness Rekorlar Kitabı’nı da okur. Bu onun en çok sevdiği kitap.
Adem, Rekorlar Kitabı’nda okudukları şeyler hakkında konuşmaya bayılır. Eğer Adem şimdi burada olsaydı, çoktan iki buçuk metre uzunluğundaki Türkiyeli Kösen Sultan hakkında konuşmaya başlamıştı bile. Kösen Sultan, Guinness Rekorlar Kitabı’nda şu an hayatta olan en uzun boylu insan.
Hey, bak! İşte Adem’de okuldan çıkmış bile, yanında en iyi iki arkadaşı Ben ve Jonathan’la birlikte bize doğru geliyorlar. Adem koyu renk saçlı, esmer tenli ve güzel mavi gözleri olan çocuk. Karıştırmanıza imkan yok, çünkü hem Ben hem de Jonathan açık tenli ve sarışın çocuklar.
Adem’in babası Türk, annesi ise İngiliz. Adem dış görünüşünü babasından, gözlerinin renginiyse annesinden almış.
Adem birisinin ‘Merhaba’ dediğini duyar. Arkasını döner ve Türk arkadaşı Metin’e el sallar. Sonra da ‘Merhaba’ diye Türkçe cevap verir. Adem’in Türkçede öğrendiği ilk kelime ‘baba’ydı. Adem İngilizce konuştuğu zamanlarda bile babasına hep Türkçe ‘baba’ der, İngilizcesini hiç kullanmaz.
Adem daha küçük bir çocukken bir gün babasına sormuş: ‘Baba, ben İngiliz miyim, yoksa Türk müyüm, yoksa yarı İngiliz yarı Türk müyüm?’
Böyle bir soruyu beklemeyen Baba biraz düşünmüş ve sonra cevap vermiş: ‘Sen hiçbir şeyin yarısı değilsin oğlum. Sen hem tam İngilizsin hem de tam Türk.’
Adem aldığı bu cevabı çok sever.
Bundan bir sure sonra bir karnavalda Adem yüzünü İngiliz bayrağının renklerine boyar. Babası Adem’in yüzünü gördüğünde oldukça şaşırır ve tam tepki gösterecekken; Adem babasına der ki, ‘Sakin ol Baba. Hatırlasana: ben hem tam İngiliz’im hem de tam Türk.’
Adem, Ben ve Jonathan’a birer beşlik çaktıktan sonra bize doğru gelir ve kaldırımda bizimle birlikte yürümeye başlar. Bize şöyle bir gülümsedikten sonra konuşmaya başlar: ‘Haziran 2003’te Muhammed Rashid isimli bir Türk bir buçuk metre uzunluğundaki bıyığı sayesinde Guinness Rekorlar Kitabı’na girdiğini biliyormusunuz? Bu gerçekten de çok uzun bir bıyık’. Gülümsemesinin biraz daha büyür, sonra devam eder ‘ Benim babamın da büyük bir bıyığı var ve çalı gibi kaşları. Ama Allah’a şükür ki benim babamın bıyıkları bir buçuk metre uzunluğunda değil, ’.
Adem İngilizlerin dediği gibi ‘God’ demek yerine her zaman Allah kelimesini kullanır. Çünkü Adem Müslüman bir çocuk.
Tam o anda Adem sokakta yürüyen koyu mavi renkli bir Kippah takan bir adam görür. ‘ Kippah bir Yahudi şapkasıdır’ diye bizi bilgilendirir Adem.
Sonra Adem geleneksel bir türban takan Sih bir adam görür. Adem ayni sokakta farklı kültürden insanların bir arada yürüyebilmesini ne kadar çok sevdiğini düşünür.
Sonra bize döner ve konuşmaya devam eder; ‘Benim babamın bir restoranı var’ der Adem. Çok önemli bir şey öğretiyormuşçasına ciddi gözlerle doğrudan bize bakarak. ‘Bir kebap restoranı değil bu. Babamın restoranında vejetaryen güveç yemekleri yaparlar ve bunu özel bir ekmek olan pideyle servis ederler. Çok lezzetlidir.
Benim babamın en çok sevdiği yemek bamyadır. Bamya turşuya benzer bir çeşit sebzedir. Babam bamyaya bir de limon sıkar çünkü böylelikle bu sebzenin tadı çok daha güzel olur.
‘Ben ise kebabı daha çok seviyorum’ der bize Adem. ‘Biliyorum çok sağlıklı değil; ama gerçekten çok lezzetli’.
Aniden Adem’e bir tedirginlik çöker. Sanki bize söyleyecek bir şeyleri var. Dikkat kesilmiş, kafasında söyleyeceklerini tartıyor. ‘Her Perşembe’ der Adem, kısa bir sessizlikten sonra ‘babam beni okuldan almaya gelir... Artık perşembeleri pek sevmiyorum. Çünkü her Perşembe Babam beni utandırıyor... Bunu onunla konuşmak istedim ama onu çok seviyorum ve onun duygularını incitmek istemiyorum. Bilirsiniz, anne ve babayla konuşmak her zaman çok kolay bir şey değildir. Mesela geçen Cumartesi günü, yüzmeye gittikten sonra, ben, babam ve arkadaşım Ben bir kafeteryaya gittik ve ben kendime nefis bir çikolatalı kek aldım. Tam kekimi yerken babam eğildi ve kulağıma arkadaşım Ben’e de kekimden biraz vermem gerektiğini fısıldadı. Babam bunun Türk kültüründe bir gelenek olduğunu söyledi. Ben ise İngiliz kültürüne göre arkadaşıma yarısı yenmiş bir kek ikram etmenin kaba olduğunu, arkadaşım Ben’in de parası olduğunu ve isterse kendine kek alabileceğini babama anlatmam hayli bir zaman aldı.’
Adem bize babasının uzun suredir İngiltere’de yaşadığını ama pek fazla İngiliz arkadaşı olmadığını anlatır. ‘Babam burada da hala Türkiyede yaşadığı şekilde yaşıyor’ der Adem. ‘Tabii bu genellikle bir problem değil ama bazen benim için bazı Türk geleneklerini anlamak çok zor oluyor ve inanın onlardan o kadar çok var ki, hangi birini hatırlayacağımı şaşırıyorum.’
Adem neredeyse babasının onu okuldan almak için beklemesini söylediği buluşma noktasına varır.
Bugün günlerden perşembe.
Adem kaygılı bir şekilde sokağı söyle bir gözden geçirir, ‘ Bu utanma meselesiyle ilgili bir şeyler yapmaya çalıştım’ der bize ciddiyetle, ‘ama şimdiye kadar işe yaramadı. Babamın arkadaşlarımın yanındayken böyle davranmamasını nasıl anlatacağımı bilemiyorum.’
Adem köşede durur. Hala biraz kaygılı görünür. ‘Babam beni buradan alır’ der.
Adem’in beklediği köşede okuldan başka birçok çocukta beklemekte; bazıları anne-babalarının onları almasını bekler, bazıları ise ya otobüslere doğru gider ya da ikişer ikişer eve yürürler. Adem bir kitabı okuyormuş gibi yapar. Arkadaşlarının hiçbirinin babası onu almaya geldiğinde yanında olmasını istemez.
İste tam bu anda Adem Emily’yi fark eder. Emily çok güzel. Sarışın ve mavi gözleri var ve Adem beşinci sınıftan beri ondan hoşlanıyor.
Bir gün, Adem’in tarih öğretmeni onları bir okul projesi için eşleştirir. Adem Emily’yle grup olur. Çocukların (Motte ve Bailey adı verilen) bir çeşit kale yapmaları gerekiyordu. En iyi kale yarışmayı kazanacaktı.
Bu sayede Adem ve Emily birlikte çokça vakit geçirmeye başlarlar ve kaleyi yapmak için çok çalışırlar. Ve yarışma günü geldiğinde de yarışmayı KAZANIRLAR! Emily Adem’i sevinçle kucaklar, işte o an Adem Emily’den hoşlanmaya başlar. O zamandan bu yana Adem ne zaman Emily’ yi görse, içinde sıcak bir duygu hisseder.
Emily, köşede bekleyen Adem’e doğru yaklaşır. Adem çok rahatsız görünür. ‘Olamaz! Der Adem, babasının arabasının yaklaştığını farkederek. Babamın arabası geliyor! Emily yaklaşıyor! Babamın arabası geliyor! Emily yaklaşıyor!’
Adem çabucak yere eğilip ayakkabılarının bağcıklarını bağlıyormuş gibi yapar, böylece hem babasından hem de Emily’den saklanmaya çalışır. Ama bu bir işe yaramaz, Babası Adem’i farkeder, araba Adem’in önünde durur ve Baba arabadan çıkar. Bu sırada Emily de iyice yaklaşır.
Baba gülümseyerek: ‘İyi misin koca adam?’der.
Adem doğruluyor ve babası ani bir hamle ile Adem’i kucaklayıp öper. ‘Haydi bakalım Adem’ der Baba mutlu bir sesle ‘Bana öpücük yok mu?’
Adem çevresine bir bakınır ve hızlıca babasını yanağından öper ve hızla arabaya girer ve oturur. Adem içinden ‘eğer Emily bu koskocaman çocuğun babası tarafından böyle sarılıp öpüldüğünü görse ne kadar gülerdi’ diye düşünür.
Araba kalabalık yolda eve doğru ilerlerken Baba oğul arasında bir sessizlik hakimdir. Babası Adem’ e bakar ve tekrar sorar: ‘İyi misin oğlum?’
‘Evet’ der Adem, ama sesi pek de inandırıcı değildir.
Oğlunu çok iyi tanıyan Baba ‘Hadi ama’ der ‘söyle, ne oldu?’.
Adem birazcık düşünüyor. Ne söyleyeceğini bilmesine rağmen, babasının duygularını incitmek istemez. Sonunda Adem cesaretini toplar. ‘Baba, sana söylemem gereken ve beni üzen bir şey var. Daha doğrusu birisi beni üzüyor. Bu kişi...’ Adem nasıl devam edeceğini bilemeyerek bir anlığına susar.
‘Biri seni üzüyor mu? Söyle bana, kim?’ der Baba oğluna.
‘Şey, bu kişi...’
‘Evet, söyle.’
‘Şey...’
‘Okuldan birisi mi, öğretmenin mi, bir arkadaşın mı?’ diye sorar babası, belli ki oğlu için endişelenir.
‘Hayır baba’
‘Kim öyleyse?’
Adem’in konuşmaz ve kasabadan eve doğru ilerlerken yine uzun bir sessizlik olur.
Adem derin bir nefes alır ve der ki: ‘Sensin baba. Beni sen üzüyorsun.’
‘Ben mi?’ diye sorar baba. ‘Ben ne yaptım ki oğlum?’
Adem cevap vermez, Olayın ciddiyetini farkeden Baba daha rahat konuşabilmek için arabayı bir kenara çekip motoru durduruyor. Baba ‘Lütfen ne yaptığımı söyle bana, oğlum.’ der.
Adem babasının çatık çalı gibi kaşlarına ve onu olduğundan sinirli gösteren alnındaki çizgilere bakar. Ama Babasını çok iyi tanıyan Adem babasının aslında kızgın değil ama üzgün olduğunu bilir. Babasını üzdüğü için kendini kötü hisseder ama cesaretini toplayıp ne demek istediğini açıklamaya çalışır. ‘Biliyorsun artık 11 yaşındayım’ der babasına ‘ve kocaman adam oldum’.
‘Evet, kesinlikle’ der babası gururla.
‘Ben ilkokula giderken arkadaşlarımın önünde beni kucaklayıp öpmende hiçbir sorun yoktu, biliyorsun; ama artık büyüdüm ve arkadaşlarımın önünde böyle yapmanı istemiyorum.’
‘Yani artık seni öpmemi, kucaklamamı istemiyorsun, doğru mu duydum oğlum?’
‘Hayır, hayır baba. Beni kucaklaman çok hoşuma gidiyor, ama okulda arkadaşlarımın önünde beni kucaklayıp öpmeni istemiyorum; çünkü artık ben büyüdüm ve onların bana gülmesini ve benimle dalga geçmelerini istemiyorum.’
‘Sanırım bu biraz Türklere özgü bir şey’ diye itiraf eder baba arabayı çalıştırıp akşam trafiğine karışırken. Baba biraz üzgün görünür. Bunu farkeden Adem onu neşelendirmek ister.’
‘Baba?’
‘Evet oğlum?’
‘Eve gittiğimiz zaman sana ve anneme çay yapayım mı?’
Baba biricik oğluna gülümser. ‘Bu harika olur, Ademciğim. Ama lütfen benim çayıma süt koyma. Biliyorsun ben çayı sütsüz severim, Türk usulü ve bazen Türk usulü benim için en iyisi.’ diye söylerken oğluna birde göz kırpar.
Babasını üzmeden derdini anlatabilen Adem gülümser. Babasının kendisini ne kadar çok sevdiğini düşünür.
‘Bu akşam ailece oyun oynayabilir miyiz?’ diye sorar Adem, araba eve doğru son dönemece girerken.
Artık pek üzgün görünmeyen baba uzanıp oğlunun saçlarını okşar ve parmağını oğluna doğru sallar. ‘Tabii oynarız, ama dün gece yaptığın gibi yine hile yapmazsan’.
‘Ben hile yapmadım ki’ diye güler Adem. ‘Sen yaptın.’
Hem baba hem Adem buna çok gülerler ve Adem’in okulunun nasıl geçtiği, neler yaptığı ve Guinness Rekorlar Kitabı’ndan ezberledikleri hakkında konuşmaya devam ederler.
Bu babasının Adem’i arkadaşlarının önünde son utandırışı olur.
Ama ne zaman evde birlikte oyun oynasalar, babası oğlunu kucaklar ve yanağınına kocaman bir öpücük kondurarak Adem’e ne kadar büyürse büyüsün hiçbir zaman öpülmek ve kucaklamak için fazla büyük olmayacağını söyler ve buna birlikte gülerler.